Erste

Twoje pierwsze dnie w hotelu po wypisie ze szpitala były okropne. Wiedziałaś, że na gwałt musisz znaleźć sobie mieszkanie, bo masz dość ciągłego pukania i sprawdzania czy żyjesz, czy możesz wpłacić zaliczkę, czy któraś ze sprzątaczek chciałaby posprzątać, ale Ty masz w dupie jej sprzątnie, Ty  możesz żyć chwilowo  chlewie, Ty straciłaś dziecko. Kolejną godzinę błądzisz po parku chociaż nogi chcą już ulec. Oczy nadal chcą płakać, psychika, znaczy Ty nie masz już psychiki, ogólnie rzecz biorąc jesteś jebanym wrakiem człowieka, który wegetuje z dnia na dzień. Nie wiem po co.

Wracając do hotelowego pokoju natchnęłaś się na ważną  informację dotyczące kawalerki do wynajęcia tuż kilka ulic za naszym mieszkaniem, które miało być tą naszą wymarzoną oazą spokoju, a była tylko jej mitem i sprzecznością. Od razu w swoim telefonie wpisałaś ciąg 9 liter i natychmiastowo wcisnęłaś zieloną słuchawkę, w głębi duszy błagając opatrzność o to by lokum było wolne i dostępne od już.  Umówiłaś się z właścicielem za 2 godziny w celu obejrzenia mieszkania i jak w skowronkach wpadłaś do hotelowego pokoju, by spakować się i w razie ewentualności wynieść z tego miejsca jak najszybciej. Godziny te minęły w szybkim tempie w którym nawet nie pomyślałaś, że straciłaś dziecko i gdy przyłapałaś się tym było Ci cholernie smutno. Nie zmieniając swojego dzisiejszego stroju, ani nie poprawiając swojego uprzedniego makijażu wyszłaś z pokoju, zamykając go, a kartę magnetyczną schowałaś do torebki i tam natchnęłaś się na te, które skończą Twoją wędrówkę i pozwolą spotkać Ci się z Kacperkiem. W torebce natchnęłaś się na żyletki.

Mieszkanie było małe, ale bardzo klimatyczne. Miało w sobie to coś, dzięki czemu chciałaś, w nim zamieszkać. Przytulna kawalerka, bez większych okien, bez wielkiego i zapierającego dech w piersiach widoku było warte swojej niskiej ceny. Bez zastanowienia obiecałaś przeuroczemu Panu, że jutro się wprowadzisz więc już dziś możecie spisać umowę i możesz zapłacić czynsz za dwa miesiące z góry. 

Stoisz z wielkim pudłem w dłoniach w progu nowego mieszkania wpatrując się w każdy zakamarek. Wchodzisz powoli i stawiasz pudło na niewysokim drewnianym stole. Otwierasz okno, by ciepłe i parne powietrze zmieszało się z tym zimnym, rześkim kędzierzyńskim.  Z kolorowej torby wyjmujesz laptopa i odpalasz ukochaną składanka Damiana Rice i po chwili ciszę w mieszkaniu przełamują delikatne nuty melodii ‘9 crimes’ . Przypominasz sobie o żyletkach które goszczą w Twojej torebce i czekają na swoje wielkie wyjście. Pochodzisz do niej i niepewnie szukasz i po chwili trzymasz małe zawiniątko w palcach i odwijasz lekko paznokciem i widzisz rzecz Twojego odkupienia.  Widzisz narzędzie które pomoże odebrać Ci ból. Które da Ci ukojenie.   Bierzesz żyletki i zamykasz je w dłoni idziesz szybko do kuchni efektownie szurając bosymi stopami o parkiet, bierzesz małą butelkę gazowanego napoju i znów wracasz do małego jak kicha salonu siadasz mocno na starej welurowej kanapie a pył unosi się, aż w powietrzu. Słońce wpada przez małe okno przed którym siedzisz naprzeciwko, widzisz jak promienie słoneczne mieszają się z kurzem jak razem tańczą.

Słysząc kolejne wersy kultowej piosenki wokalisty którego tak bardzo kochasz fale odwagi przelewają się przez Twoje ciało. Zamykasz lekko powieki spod których wypływają już kolejne porcje łez. Wyobrażasz sobie życie ze środkowym i waszym malutkim synkiem, którego już nie ma. Zrywasz się z z kanapy i podbiegasz do pudła i z jej dna wyciągasz dwie czarno-białe fotografie Twojego synka które dostałaś na jednym z badań USG i wtedy znów upadasz. Znów się łamiesz. Nie ma namiastki Ciebie która powstała dzisiejszego dnia.  Niemal na kolanach dochodzisz do kanapy i z oparcia łapiesz jednym susem żyletki odpakowujesz szybko i zaciskając mocno powieki przejeżdżasz najpierw po udach, potem po wewnętrznej stronie dłoni, z Twojego gardła wydobywa się paniczny krzyk, krzyk duszy która chce uciec, która potrzebuje Jego, Marcina, która potrzebuje miłości, wsparcia i ukojenia. Zakrwawioną dłonią trzymasz narzędzie bólu i przejeżdżasz po nadgarstku z którego nagle zaczyna wypływać krew. Krew która spada na zdjęcie, słyszysz jak na nie opada, jak tworzy małą kałużę. Zrywasz się ostatkiem sił i idziesz do łazienki, i ręcznikiem zawijasz rany. Siadasz na muszli klozetowej i znów płaczesz, znów się obwiniasz, że masz zbyt mało odwagi by to zakończyć. Siedzisz kilka dobrych godzin, w mieszkaniu znów panuje cisza, a Twoja podświadomość słyszy melodyjny dźwięk jego głosu.  Wstajesz ubierasz bluzę której rękawy powoli są we krwi, która przestaje już się z nich wydobywać. Bierzesz zdjęcia wycierasz je o swój brzuch. Z tego przeklętego pudła wyciągasz czarny marker i na odwrocie fotografii piszesz drukowanymi literami ‘Zniszczyłeś mnie Tatusiu, a ja Cię tak mocno kochałem. Kacperek’ wiedziałaś, że to złamie go tak jak on złamał Ciebie. Wiedziałaś, że teraz  poczuje ten ból który Ty czujesz każdego dnia.  Wiedziałaś, że teraz dojdzie do niego ten fakt, że go nie zdradziłaś, i że straciłaś wasze dziecko, przez jego słowa.

______________________
Rozdział dodawany w akompaniamencie Stachurskiego ( zostańmy razem)
Jest mi jakoś dobrze z tym blogiem, nie wiem czy to dziwne,
Przepraszam, że was zawodzę, że zawodzę moim pisaniem, które 'kiedyś było lepsze' mam nadzieję, że czytasz drogi Anonimie ten rozdział, i że CI się chociaż trochę podoba.

Zapraszam na:
Ignaczak
Kosok (pierwszy nowy rozdział)
Nowakowski
Wrona
Zatorski


ASK

Komentujcie.? Bo to daje kopa.

Pozdrawiam Ania